Ты, хто любіш мяне больш за ўсё

Усім прывітанне, мяне завуць Сіньсінь. Я з Хэзэ, мне 11 гадоў. Гэтыя двое пажылых людзей — мае бабуля і дзядуля. Сёння я хачу падзяліцца з вамі нашай гісторыяй.

У 2012 годзе я нарадзілася. З-за неданошанасці пасля нараджэння я не магла самастойна дыхаць і была накіравана ў аддзяленне інтэнсіўнай тэрапіі нованароджаных. У той час мае бацькі і дзяды ўсё спадзяваліся, што я як мага хутчэй вярнуся да іх з інкубатара. Нарэшце я іх не падвёў і вырваўся.

Дзень за днём я рос пад пільнай апекай сям'і. Калі мне было дзевяць месяцаў, мая сям'я заўважыла, што мае вочы адрозніваюцца ад вачэй іншых дзяцей, таму яны адвезлі мяне ў бальніцу на дбайнае абследаванне. Гэты дзень быў для мяне асаблівым, таму што ў гэты дзень мне паставілі дыягназ гіпаксічны цэрэбральны параліч. Гэта быў таксама дзень, калі я страціў любоў сваёй маці.

Але гэта нармальна; мае бабуля і дзядуля далі мне больш любові, чым каму-небудзь іншаму. Нягледзячы на ​​тое, што жыццё было крыху цяжкім, я вельмі шчаслівы.

З-за хваробы нагам не хапае сілы, я не магу самастойна хадзіць. Бабуля і дзядуля вазілі мяне паўсюль лячыцца. Кожны раз, калі з'яўляўся хоць пробліск надзеі, яны бралі мяне паспрабаваць, праводзячы кожны дзень у паездках паміж бальніцамі і школамі рэабілітацыі. На працягу многіх гадоў пошукі лекаў вычарпалі мізэрныя зберажэнні сям'і, але вынікі былі мінімальнымі. Незлічоную колькасць разоў я ўяўляў сабе магчымасць хадзіць, гуляць у такія гульні, як кіданне мяшкоў з пяском і хованкі з сябрамі, ці нават проста ўставаць самастойна.

На шчасце, бабуля і дзядуля ніколі не адмаўляліся ад мяне. Яны даведаліся аб грамадскім праекце, які прапануе бясплатную аперацыю дзецям з цэрэбральным паралічам, і вырашылі ўзяць мяне, каб даведацца пра яго больш. Пасля дэталёвага прадстаўлення супрацоўнікаў наша надзея зноў загарэлася. Мая бабуля часта кажа, што яе чаканні ад мяне не вельмі высокія; яна проста спадзяецца, што я змагу паклапаціцца пра сябе ў будучыні. Таму для дасягнення гэтай мэты мы паспрабуем усе магчымасці, незалежна ад таго, наколькі малыя шанцы.

У дзень аперацыі я вельмі хвалявалася, але бабуля трымала мяне за руку і супакойвала. Я для бабулі і дзядулі ўсё; яны, мусіць, былі яшчэ больш напалоханыя, чым я. Думаючы пра гэта, я адчуў, што больш нічога не баюся. Я хацеў добра супрацоўнічаць і імкнуцца да хуткага выздараўлення, каб я мог пакінуць бальніцу і вярнуцца ў школу. Я хачу старанна вучыцца, расці і зарабляць грошы, каб даглядаць бабулю і дзядулю.

На трэці дзень пасля аперацыі мая бабуля дапамагла мне ўстаць з ложка, і, на маё здзіўленне, я выявіў, што мае ногі і паясніца аднавіліся. Мая бабуля таксама адчула, што ўтрымліваць мяне стала лягчэй. Лекары і медсёстры былі вельмі задаволеныя аб маім паляпшэнні і параілі мне супрацоўнічаць з рэабілітацыяй дома, што я абавязкова буду рабіць. Дзякуй дзядулю Цянь і дзядзькам і цёткам у бальніцы. Вы асвятлілі шлях майго росту, і я буду рашуча глядзець у будучыню.

На гэтым гісторыя Сінь Сінь завяршаецца, але жыццё Сінь Сінь і яе бабулі і дзядулі працягваецца. Мы будзем працягваць сачыць за прагрэсам Xin Xin.

Shandong Caijin Health Group сумесна з Кітайскім фондам умацавання здароўя і Федэрацыяй інвалідаў Шаньдуна паслядоўна запусцілі праект дапамогі «Сонейка - клопат пра дзяцей-інвалідаў» і нацыянальны праект сацыяльнай дапамогі дзецям з цэрэбральным паралічам «Новая надзея». . Яны паспяхова аказалі дапамогу больш чым 1000 дзецям з захворваннямі мозгу, з рознай ступенню паляпшэння пасляаперацыйных сімптомаў. Гэтыя дзеці могуць мець інтэлектуальную недастатковасць, парушэнні гледжання, эпілепсію, а таксама могуць мець парушэнні слыху і гаворкі, кагнітыўныя і паводніцкія адхіленні і г.д. Аднак ніколі не адмаўляйцеся ад іх. Пры своечасовым выяўленні, паслядоўным лячэнні і рэабілітацыі многія дзеці з цэрэбральным паралічам могуць адчуць значнае паляпшэнне і нават аднавіць сваё здароўе.