اخبار
متخصصان پزشکی نولای یادآوری می کنند که افسردگی یک "بیماری لاعلاج" نیست
وقتی تشخیص داده شد که لسلی چونگ مبتلا به افسردگی است، یک بار به خواهرش گفت: "چطور می توانم افسرده باشم؟ من افراد زیادی دارم که مرا دوست دارند و من خیلی خوشحالم. من افسردگی را قبول ندارم." او قبل از خودکشی از او پرسید: "من در زندگیم هیچ کار اشتباهی انجام نداده ام، چرا اینطور است؟"
در روزهای اخیر خانواده کوکو لی خواننده از طریق شبکه های اجتماعی اعلام کردند که کوکو لی چند سالی است که از افسردگی رنج می برد. پس از مدت ها مبارزه با بیماری، وضعیت او به سرعت رو به وخامت رفت و در تاریخ 2 ژوئیه در خانه دار فانی را وداع گفت و در 5 جولای درگذشت. این خبر بسیاری از کاربران اینترنتی را ناراحت کرده و دیگران را شوکه کرده است. چرا فردی مانند کوکو لی، که بسیار شاد و خوش بین است، از افسردگی رنج می برد؟
اکثر مردم تصورات کلیشه ای در مورد افسردگی دارند و فکر می کنند که مبتلایان به زندگی غمگین و بی علاقه هستند و افراد شاد و خندان نمی توانند افسردگی داشته باشند. در واقع، افسردگی معیارهای تشخیصی و الگوهای شروع و توسعه خاص خود را دارد. هر فرد افسرده ای حالت بدبینانه ای از خود نشان نمی دهد و قضاوت صرفاً بر اساس شخصیت ظاهری فرد مناسب نیست. برخی از افراد مبتلا به افسردگی دارای چیزی هستند که در عامیانه "افسردگی خندان" نامیده می شود. این زمانی است که شخصی احساسات افسردگی خود را در پشت چهره ای خندان پنهان می کند و دیگران را به این باور می رساند که خوشحال هستند. این امر تشخیص علائم افسردگی را دشوار می کند. چنین افرادی ممکن است برای دریافت به موقع کمک از دیگران تلاش کنند، که می تواند منجر به منزوی شدن آنها و احساس عدم حمایت شود.
با توسعه آموزش بهداشت روان در سال های اخیر، مردم دیگر با اصطلاح «افسردگی» ناآشنا نیستند. با این حال، «افسردگی» به عنوان یک بیماری آنچنان که باید مورد توجه و درک قرار نگرفته است. برای بسیاری از مردم هنوز درک و پذیرش آن دشوار است. حتی مواردی از تمسخر و سوء استفاده از این اصطلاح در اینترنت وجود دارد.
چگونه افسردگی را تشخیص دهیم؟
"افسردگی" یک اختلال روانشناختی رایج است که با احساس غم و اندوه مداوم، از دست دادن علاقه یا انگیزه در فعالیت های قبلی لذت بخش، عزت نفس پایین و افکار یا رفتارهای منفی مشخص می شود.
مهم ترین علل افسردگی کمبود انگیزه و لذت است. این مانند قطاری است که سوخت و نیروی خود را از دست می دهد و باعث می شود بیماران نتوانند شیوه زندگی قبلی خود را حفظ کنند. در موارد شدید، زندگی بیماران دچار رکود می شود. آنها نه تنها توانایی خود را برای درگیر شدن در عملکردهای اجتماعی و کاری پیشرفته از دست می دهند، بلکه مشکلاتی را در عملکردهای فیزیولوژیکی اولیه مانند خوردن و خوابیدن نیز تجربه می کنند. حتی ممکن است علائم روانپزشکی داشته باشند و افکار خودکشی داشته باشند. علائم افسردگی با تفاوت های فردی بسیار متفاوت است، اما به طور کلی می توان آن را به دسته های زیر طبقه بندی کرد.
01 خلق افسرده
احساس ناراحتی مرکزی ترین علامت است که با احساس شدید و مداوم غمگینی و بدبینی مشخص می شود که شدت آن متفاوت است. موارد خفیف ممکن است دچار مالیخولیا، عدم لذت و از دست دادن علاقه شوند، در حالی که موارد شدید ممکن است احساس ناامیدی داشته باشند، گویی هر روز بی پایان است و حتی ممکن است به خودکشی فکر کنند.
02 اختلال شناختی
بیماران اغلب احساس می کنند که فکرشان کند شده، ذهنشان خالی شده، واکنش هایشان کند است و در به خاطر سپردن چیزها مشکل دارند. محتوای افکار آنها اغلب منفی و بدبینانه است. در موارد شدید، بیماران حتی ممکن است هذیان و سایر علائم روانپزشکی را تجربه کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است به دلیل ناراحتی جسمی خود مشکوک به داشتن یک بیماری جدی باشند، یا ممکن است دچار توهمات روابط، فقر، آزار و اذیت و غیره شوند. برخی از بیماران نیز ممکن است دچار توهم شوند، اغلب توهمات شنیداری.
03 کاهش اراده
به صورت فقدان اراده و انگیزه برای انجام کارها ظاهر می شود. به عنوان مثال، سبک زندگی تنبل، عدم تمایل به معاشرت، تنها ماندن طولانی مدت، بی توجهی به بهداشت فردی و در موارد شدید، غیرکلامی، بی حرکت بودن و امتناع از خوردن.
04 اختلال شناختی
تظاهرات اصلی عبارتند از کاهش حافظه، کاهش توجه یا مشکل در یادگیری، یادآوری مداوم رویدادهای ناراحت کننده از گذشته، یا تمرکز مداوم بر روی افکار بدبینانه.
05 علائم فیزیکی
علائم شایع شامل اختلالات خواب، خستگی، از دست دادن اشتها، کاهش وزن، یبوست، درد (در هر نقطه از بدن)، کاهش میل جنسی، اختلال نعوظ، آمنوره، و اختلال عملکرد سیستم عصبی خودمختار است.
کارشناسان یادآور می شوند: افسردگی یک بیماری لاعلاج نیست.
پروفسور تیان زنگمین، کارشناس ارشد اختلالات عصبی در نولای مدیکال، تأکید کرد که افسردگی شدید یک بیماری است، نه صرفاً یک مورد احساس ناراحتی. تنها با بیرون رفتن یا تلاش برای مثبت ماندن نمی توان آن را حل کرد. این تصور که شاد بودن و خندان بودن می تواند از افسردگی جلوگیری کند یک تصور اشتباه است. گاهی اوقات ممکن است افراد به سادگی تصمیم بگیرند که احساسات منفی خود را به صورت عمومی ابراز نکنند. علاوه بر علائمی مانند از دست دادن مداوم علاقه، نوسانات خلقی، گریه آسان و احساس خستگی، درد جسمی، بی خوابی، وزوز گوش و تپش قلب نیز ممکن است از تظاهرات افسردگی باشد. افسردگی به عنوان یک بیماری قابل درمان نیست. با کمک حرفه ای، اکثر بیماران می توانند درمان شوند و به زندگی عادی بازگردند. برای بیماران مبتلا به افسردگی شدید، ضروری است ابتدا از یک روانپزشک واجد شرایط کمک بگیرید، او می تواند یک برنامه درمانی را بر اساس وضعیت بیمار، از جمله دارو در صورت لزوم، تنظیم کند. اگر درمان‌های مرسوم با شکست مواجه شوند، ممکن است برای ارزیابی بیشتر، مشاوره با یک جراح مغز و اعصاب فانکشنال در نظر گرفته شود، که در صورت صلاحدید، به طور بالقوه منجر به جراحی کم تهاجمی استریوتاکتیک می‌شود.
اگر فردی مبتلا به افسردگی در اطراف خود داریم، بسیار مهم است که بدانیم چگونه با او تعامل کنیم. اغلب، دوستان و خانواده افراد مبتلا به افسردگی ممکن است رفتارهای آنها را به دلیل عدم درک درستی از این بیماری درک کنند. هنگام تعامل با فرد مبتلا به افسردگی، اطرافیان ممکن است احساس عدم اطمینان کنند، از ترس اینکه ممکن است ناخواسته باعث آسیب شوند. در زمانی که فرد مبتلا به افسردگی سعی در درک شدن دارد، ارائه درک، احترام و احساس شنیده شدن آنها ضروری است. هنگام حمایت از فرد مبتلا به افسردگی، گوش دادن با دقت بسیار مهم است. پس از گوش دادن، بهتر است قضاوت، تحلیل یا سرزنش را اضافه نکنید. مراقب بودن بسیار مهم است زیرا افراد مبتلا به افسردگی اغلب شکننده هستند و به مراقبت و حمایت نیاز دارند. افسردگی یک وضعیت پیچیده با علل مختلف است و افراد تصمیم نمی گیرند که به آن مبتلا شوند. نزدیک شدن به موقعیت با دقت و محبت در حین جستجوی کمک حرفه ای بهترین اقدام است. مهم است که خود را تحت فشار روانی بیش از حد قرار ندهید یا خود را به خاطر ناتوانی در ارائه مراقبت کافی سرزنش نکنید. درمان سیستماتیک نیاز به مشاوره با متخصصان واجد شرایط دارد. روانپزشکان می توانند وضعیت بیمار را ارزیابی کنند و تعیین کنند که آیا مداخله دارویی ضروری است یا خیر، و همچنین برنامه های درمانی مناسب را ارائه دهند. برای برخی از موارد شدید افسردگی که به درمان های محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، ممکن است مشاوره با جراح مغز و اعصاب فانکشنال ضروری باشد.