سفر یک نوجوان فلج مغزی برای تحقق رویاهایش باعث اشک افراد بی‌شماری شده است.

یک روز، پدری سوار بر دوچرخه برقی پسرش را حمل کرد و یک بسته "وزن" - یک نامه پذیرش از دانشگاه شیامن - با خود آورد. پدر و پسر هر دو لبخند زدند، یکی با خنده، دیگری با آرامش.

یک روز، پدری سوار بر دوچرخه برقی پسرش را حمل کرد و یک بسته "وزن" - یک نامه پذیرش از دانشگاه شیامن - با خود آورد. پدر و پسر هر دو لبخند زدند، یکی با خنده، دیگری با آرامش.

در نوامبر 2001، یوچن کوچک متولد شد. به دلیل زایمان سخت، او دچار هیپوکسی در مغز شد و یک بمب ساعتی را در بدن کوچکش کار گذاشت. خانواده اش به دقت از او مراقبت کردند، اما نتوانستند از هجوم بدبختی جلوگیری کنند. در سن 7 ماهگی، یوچن به "فلج مغزی شدید" تشخیص داده شد.

خانواده از آن به بعد مشغول و از کوره در رفت. آنها به همراه یوچن به سراسر کشور سفر کردند و یک سفر طولانی و دشوار درمانی را آغاز کردند. یوچن نمی توانست راه برود، بنابراین پدرش او را به هر کجا که می رفتند با خود برد. پدرش بدون همبازی بهترین همراه او شد و او را سرگرم کرد و ذره ذره به او یاد داد چگونه بایستد و قدم بردارد. برای جلوگیری از آتروفی و ​​انحطاط عضلانی بیشتر، یوچن مجبور بود صدها تمرین توانبخشی را هر روز انجام دهد - کشش‌ها و خم‌های ساده که هر بار به حداکثر تلاش او نیاز داشت.

در حالی که سایر کودکان هم سن او در حال دویدن و بازی بودند، یوچن فقط می توانست تمرینات توانبخشی روزانه خود را انجام دهد. پدرش آرزو داشت که او مانند یک کودک عادی به مدرسه برود، اما چگونه می تواند آسان باشد؟

در سن 8 سالگی، مدرسه ابتدایی محلی یوچن را پذیرفت. این پدرش بود که او را به کلاس برد و به او اجازه داد مانند سایر کودکان بنشیند. در ابتدا، ناتوانی در راه رفتن یا استفاده از دستشویی به طور مستقل، نیاز به نظارت مداوم، هر روز مدرسه فوق العاده چالش برانگیز بود. به دلیل آتروفی عضلانی، دست راست یوچن بی حرکت بود، به همین دلیل او دندان هایش را به هم فشار داد و دست چپش را مکرراً تمرین داد. در نهایت او نه تنها با دست چپ خود مهارت پیدا کرد، بلکه یاد گرفت که با آن زیبا بنویسد.

از کلاس اول تا کلاس هفتم، این پدرش بود که یوچن را وارد کلاس کرد. او هرگز تمرینات توانبخشی خود را نیز متوقف نکرد. تا کلاس هشتم، با کمک معلمان و همکلاسی ها، او می توانست وارد کلاس شود. تا کلاس نهم، او می‌توانست به تنهایی وارد کلاس شود در حالی که به دیوار چسبیده بود. بعدها حتی 100 متر را بدون تکیه دادن به دیوار راه برود!

پیش از این به دلیل عدم استفاده از سرویس بهداشتی سعی می کرد از نوشیدن آب و سوپ در مدرسه خودداری کند. با موافقت همکلاسی ها و والدینش، رهبری مدرسه به طور خاص کلاس او را از طبقه سوم به طبقه اول نزدیک دستشویی منتقل کرد. به این ترتیب، او می توانست به تنهایی به سمت دستشویی برود. یوچن و والدینش به‌عنوان کودکی مبتلا به فلج مغزی شدید، که با چنین مسیر سخت تحصیلی روبرو بودند، می‌توانستند دست از کار بکشند، به خصوص که هر قدم صد یا هزار بار سخت‌تر از حد معمول بود. اما پدر و مادرش هرگز به این فکر نکردند که او را رها کنند و او هرگز دست از خود نکشید.

سرنوشت مرا با درد بوسید، اما من با آهنگ جواب دادم! در پایان سرنوشت به این جوان لبخند زد.

داستان یوچن پس از انتشار در اینترنت افراد بیشماری را تحت تأثیر قرار داده است. روح تسلیم ناپذیر او، تسلیم نشدن به سرنوشت، چیزی است که همه ما باید از آن بیاموزیم. با این حال، در پشت یوچن، خانواده، معلمان و همکلاسی های او نیز شایسته احترام عمیق ما هستند. حمایت خانواده بیشترین اعتماد به نفس را به او داد.

هر پدر و مادری می داند که تربیت فرزند چقدر سخت است، چه برسد به فرزندی که فلج مغزی شدید دارد. در میان کودکان فلج مغزی که به آنها کمک شده است، بسیاری مانند یوچن-مانند دوو دوو، هان هان، منگ منگ و هائو هائو- و بسیاری از والدین مانند پدر یوچن هستند که به اعتقادات خود پایبند هستند که هرگز رها نشوند یا تسلیم نشوند. . این کودکان در مسیر خود برای کمک پزشکی با افراد و اتفاقات مختلفی روبرو می شوند. برخی، مانند معلمان مدرسه یوچن، گرما را ارائه می دهند، در حالی که برخی دیگر با چشمانی سرد به آنها نگاه می کنند. کودکان فلج مغزی تاسف بار هستند. آنها نیاز به تلاش بیشتری نسبت به مردم عادی برای زندگی دارند. با این حال، فلج مغزی غیرقابل درمان نیست. با تشخیص به موقع، درمان فعال و پشتکار در توانبخشی، بسیاری از کودکان مبتلا به فلج مغزی می توانند تا حد زیادی بهبود یافته و حتی سلامت خود را بازیابند. بنابراین، اگر شما والدین کودک فلج مغزی هستید، لطفا هرگز از فرزند خود دست نکشید.