De reis van een tiener met hersenverlamming om zijn dromen waar te maken heeft talloze mensen tot tranen toe bewogen

Op een dag reed een vader op een elektrische fiets met zijn zoon in zijn armen en bracht een ‘zwaar’ pakket mee: een toelatingsbrief van de Universiteit van Xiamen. Zowel vader als zoon glimlachten, de een met gelach, de ander met kalmte.

Op een dag reed een vader op een elektrische fiets met zijn zoon in zijn armen en bracht een ‘zwaar’ pakket mee: een toelatingsbrief van de Universiteit van Xiamen. Zowel vader als zoon glimlachten, de een met gelach, de ander met kalmte.

In november 2001 werd de kleine Yuchen geboren. Als gevolg van een moeilijke bevalling kreeg hij last van hypoxie in de hersenen, waardoor een tijdbom in zijn kleine lijfje werd geplant. Zijn familie zorgde nauwgezet voor hem, maar ze konden de aanval van tegenslag niet voorkomen. Op de leeftijd van 7 maanden werd bij Yuchen de diagnose "ernstige hersenverlamming" gesteld.

Vanaf dat moment werd het gezin druk en hectisch. Ze reisden met Yuchen door het land en begonnen aan een lange en moeizame behandelingsreis. Yuchen kon niet lopen, dus droeg zijn vader hem waar ze ook heen gingen. Zonder speelkameraadjes werd zijn vader zijn beste metgezel, die hem vermaakte en hem beetje bij beetje leerde staan ​​en stappen zetten. Om verdere spieratrofie en degeneratie te voorkomen, moest Yuchen elke dag honderden revalidatieoefeningen doen: eenvoudige rek- en buigoefeningen die elke keer zijn uiterste inspanning vergden.

Terwijl andere kinderen van zijn leeftijd naar hartelust aan het rennen en spelen waren, kon Yuchen alleen zijn dagelijkse revalidatietraining doen. Zijn vader wilde dat hij als een normaal kind naar school zou gaan, maar hoe kon dat gemakkelijk zijn?

Op 8-jarige leeftijd accepteerde de plaatselijke basisschool Yuchen. Het was zijn vader die hem naar de klas droeg, zodat hij net als andere kinderen kon zitten. Omdat hij aanvankelijk niet zelfstandig kon lopen of naar het toilet kon gaan en voortdurend toezicht nodig had, was elke schooldag een ongelooflijke uitdaging. Als gevolg van spieratrofie was Yuchens rechterhand onbeweeglijk, dus klemde hij zijn tanden op elkaar en oefende hij herhaaldelijk zijn linkerhand. Uiteindelijk werd hij niet alleen vaardig met zijn linkerhand, maar leerde hij er ook prachtig mee schrijven.

Van de eerste tot en met de zevende klas was het zijn vader die Yuchen de klas in droeg. Ook met zijn revalidatietraining is hij nooit gestopt. In de achtste klas kon hij, met de hulp van leraren en klasgenoten, het klaslokaal binnenlopen. In de negende klas kon hij alleen het klaslokaal binnenlopen terwijl hij zich aan de muur vasthield. Later kon hij zelfs 100 meter lopen zonder tegen de muur te leunen!

Voorheen probeerde hij, vanwege het ongemak van het gebruik van het toilet, het drinken van water en soep op school te vermijden. Met toestemming van zijn klasgenoten en ouders verplaatste de schoolleiding zijn klas specifiek van de derde verdieping naar de eerste verdieping, vlakbij het toilet. Zo kon hij zelf naar het toilet lopen. Als kind met ernstige hersenverlamming, dat zo'n moeilijk onderwijstraject tegemoet ging, hadden Yuchen en zijn ouders ervoor kunnen kiezen om het op te geven, vooral omdat elke stap honderd tot duizend keer moeilijker was dan normaal. Maar zijn ouders hebben er nooit aan gedacht om hem op te geven, en hij heeft zichzelf ook nooit opgegeven.

Het lot kuste me met pijn, maar ik reageerde met een lied! Uiteindelijk glimlachte het lot deze jongeman toe.

Yuchens verhaal heeft talloze mensen geraakt nadat het zich op internet verspreidde. Zijn ontembare geest, die niet bezwijkt voor het lot, is iets waar we allemaal van moeten leren. Maar naast Yuchen verdienen ook zijn familie, leraren en klasgenoten ons diepe respect. De steun van zijn familie gaf hem het grootste vertrouwen.

Iedere ouder weet hoe moeilijk het is om een ​​kind groot te brengen, laat staan ​​een kind met ernstige hersenverlamming. Onder de kinderen met hersenverlamming die zijn geholpen, zijn er velen zoals Yuchen – zoals Duo Duo, Han Han, Meng Meng en Hao Hao – en veel ouders zoals Yuchens vader, die het credo aanhangen om nooit in de steek te laten of op te geven . Deze kinderen komen verschillende mensen en gebeurtenissen tegen op hun pad naar medische hulp. Sommigen, zoals de leraren op school van Yuchen, bieden warmte, terwijl anderen hen met koude ogen aankijken. Kinderen met hersenverlamming zijn ongelukkig; ze moeten meer moeite doen dan gewone mensen om te leven. Cerebrale parese is echter niet ongeneeslijk. Met tijdige detectie, actieve behandeling en volharding in de revalidatie kunnen veel kinderen met hersenverlamming hun gezondheid aanzienlijk verbeteren en zelfs terugkrijgen. Als u de ouder bent van een kind met hersenverlamming, geef uw kind dan ook nooit op.