انجیل برای بیماران فلج مغزی: جراحی مغز و اعصاب استریوتاکتیک رباتیک

فلج مغزی در کودکان

فلج مغزی در کودکان، همچنین به عنوان فلج مغزی نوزادی یا به سادگی CP شناخته می شود، به سندرمی اشاره دارد که عمدتاً با اختلالات عملکرد حرکتی در وضعیت و حرکت مشخص می شود، که ناشی از آسیب مغزی غیر پیشرونده است که در عرض یک ماه پس از تولد رخ می دهد، زمانی که مغز هنوز کاملاً کامل نشده است. توسعه یافته. این یک اختلال شایع سیستم عصبی مرکزی در دوران کودکی است که ضایعات آن عمدتاً در مغز قرار دارند و اندام‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند. اغلب با ناتوانی ذهنی، صرع، ناهنجاری های رفتاری، اختلالات روانی و همچنین علائم مربوط به اختلالات بینایی، شنوایی و زبان همراه است.

عوامل اصلی منجر به فلج مغزی

شش علت اصلی فلج مغزی: هیپوکسی و خفگی، آسیب مغزی، اختلالات رشد، عوامل ژنتیکی، عوامل مادری، تغییرات بارداری

مداخله

علامت اصلی اکثر بیماران فلج مغزی تحرک محدود است. مهم ترین نگرانی برای والدین کودکان آسیب دیده این است که چگونه به توانبخشی جسمی آنها کمک کنند تا آنها را قادر به بازگشت به مدرسه و ادغام مجدد در جامعه در اسرع وقت کنند. بنابراین، چگونه می توانیم مهارت های حرکتی کودکان فلج مغزی را تقویت کنیم؟

آموزش توانبخشی

درمان توانبخشی فلج مغزی یک فرآیند طولانی مدت است. به طور کلی، کودکان باید درمان توانبخشی را از حدود 3 ماهگی شروع کنند و ادامه مداوم آن برای حدود یک سال معمولاً اثرات قابل توجهی دارد. اگر کودک یک سال تحت درمان توانبخشی قرار گیرد و از سفتی عضلانی رهایی یابد، با وضعیت راه رفتن و توانایی های حرکتی مستقل مشابه همسالان خود، نشان دهنده این است که درمان توانبخشی نسبتاً مؤثر بوده است.

درمان فلج مغزی به روش های مختلفی نیاز دارد. به طور معمول، کودکان زیر 2 سال فقط تحت درمان توانبخشی قرار می گیرند. اگر بعد از یک سال نتایج متوسط ​​باشند یا علائم بدتر شوند، مانند فلج اندام، افزایش تون عضلانی، اسپاسم عضلانی یا اختلال عملکرد حرکتی، بررسی زودهنگام جراحی ضروری است.

درمان جراحی

جراحی مغز و اعصاب استریوتاکتیک می تواند مسائل فلج اندام را که نمی توان تنها از طریق آموزش توانبخشی بهبود بخشید، برطرف کرد. بسیاری از کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک اغلب دوره های طولانی تنش عضلانی بالا را تجربه می کنند که منجر به کوتاه شدن تاندون و تغییر شکل انقباض مفصل می شود. آنها ممکن است اغلب روی نوک پا راه بروند و در موارد شدید فلج دو طرفه اندام تحتانی یا همی پلژی را تجربه کنند. در چنین مواردی، تمرکز درمان باید شامل یک رویکرد جامع ترکیبی از جراحی مغز و اعصاب استریوتاکتیک با توانبخشی باشد. درمان جراحی نه تنها علائم اختلال حرکتی را بهبود می بخشد، بلکه پایه محکمی برای آموزش توانبخشی ایجاد می کند. توانبخشی بعد از عمل باعث تثبیت بیشتر اثرات جراحی، بهبود عملکردهای حرکتی مختلف می شود و در نهایت به هدف بلندمدت بهبود کیفیت زندگی دست می یابد.

مورد 1

قبل از عمل

تون عضلانی بالا در هر دو اندام تحتانی، ناتوانی در ایستادن مستقل، ناتوانی در راه رفتن مستقل، قدرت ضعیف کمر، وضعیت نشستن ناپایدار، راه رفتن قیچی با کمک، خم شدن زانو، راه رفتن نوک پا.

بعد از عمل

تون ماهیچه اندام تحتانی کاهش یافت، قدرت کمر در مقایسه با قبل افزایش یافت، ثبات در هنگام نشستن به طور مستقل بهبود یافت، کمی بهبود در راه رفتن نوک پا.

مورد 2

قبل از عمل

کودک دارای ناتوانی ذهنی، کمر ضعیف، ناتوانی در ایستادن یا راه رفتن مستقل، تون عضلانی بالا در اندام تحتانی، و عضلات کشنده سفت است که در نتیجه هنگام راه رفتن، راه رفتن قیچی می شود.

بعد از عمل

هوش نسبت به قبل بهبود یافته است، تون عضلانی کاهش یافته و قدرت کمر افزایش یافته است، اکنون می تواند به مدت پنج تا شش دقیقه مستقل بایستد.

مورد 3

قبل از عمل

بیمار قادر به راه رفتن مستقل نیست، با هر دو پا روی نوک پا راه می رود، می تواند اجسام سبک را با دو دست نگه دارد و قدرت عضلانی کمی دارد.

بعد از عمل

قدرت گرفتن هر دو دست قوی تر از قبل است. بیمار اکنون می تواند به طور مستقل برگردد و هر دو پا را صاف قرار دهد، به تنهایی بنشیند و مستقل بایستد.

مورد 4

قبل از عمل

قدرت ضعیف کمر، تون عضلانی بالا در هر دو اندام تحتانی، و هنگامی که به آنها کمک می شود تا بایستند، اندام تحتانی متقاطع و پاها روی هم قرار می گیرند.

بعد از عمل

قدرت کمر کمی بهبود یافته است، تون عضلانی اندام تحتانی تا حدودی کاهش یافته است و در راه رفتن نوک پا بهبود یافته است.