Het evangelie voor patiënten met hersenverlamming: robotachtige stereotactische neurochirurgie

Hersenverlamming bij kinderen

Hersenverlamming bij kinderen, ook bekend als infantiele hersenverlamming of eenvoudigweg CP, verwijst naar een syndroom dat voornamelijk wordt gekenmerkt door motorische stoornissen in houding en beweging, als gevolg van niet-progressief hersenletsel dat optreedt binnen een maand na de geboorte, wanneer de hersenen nog niet volledig zijn ontwikkeld. ontwikkeld. Het is een veel voorkomende aandoening van het centrale zenuwstelsel bij kinderen, met laesies die zich voornamelijk in de hersenen bevinden en de ledematen aantasten. Het gaat vaak gepaard met een verstandelijke beperking, epilepsie, gedragsafwijkingen, psychische stoornissen, evenals symptomen die verband houden met gezichts-, gehoor- en taalstoornissen.

De belangrijkste factoren die leiden tot hersenverlamming

Zes belangrijke oorzaken van hersenverlamming: hypoxie en verstikking, hersenletsel, ontwikkelingsstoornissen, genetische factoren, maternale factoren, veranderingen in de zwangerschap

Interventie

Het primaire symptoom van de meeste patiënten met hersenverlamming is beperkte mobiliteit. De meest dringende zorg voor ouders van getroffen kinderen is hoe ze kunnen helpen bij hun fysieke revalidatie, zodat ze zo snel mogelijk naar school kunnen terugkeren en opnieuw in de samenleving kunnen integreren. Hoe kunnen we de motorische vaardigheden van kinderen met hersenverlamming verbeteren?

Rehabilitatie opleiding

De revalidatiebehandeling van hersenverlamming is een langdurig proces. Over het algemeen moeten kinderen met de revalidatietherapie beginnen als ze ongeveer drie maanden oud zijn, en als ze consequent ongeveer een jaar doorgaan, levert dit meestal merkbare effecten op. Als een kind een jaar revalidatietherapie ondergaat en verlichting ervaart van spierstijfheid, terwijl de loophouding en het zelfstandig bewegingsvermogen vergelijkbaar zijn met die van leeftijdgenoten, geeft dit aan dat de revalidatietherapie relatief effectief is geweest.

Voor de behandeling van hersenverlamming zijn verschillende methoden nodig. Normaal gesproken ondergaan kinderen jonger dan 2 jaar alleen revalidatietherapie. Als na een jaar de resultaten gemiddeld zijn of de symptomen verergeren, zoals verlamming van ledematen, verhoogde spiertonus, spierspasmen of motorische disfunctie, is een vroege overweging van een operatie noodzakelijk.

Chirurgische behandeling

Stereotactische neurochirurgie kan problemen met verlamming van ledematen aanpakken die niet alleen door revalidatietraining kunnen worden verbeterd. Veel kinderen met spastische hersenverlamming ervaren vaak langdurige perioden van hoge spierspanning, wat leidt tot verkorting van de pezen en misvormingen van de gewrichtscontracturen. Ze lopen vaak op hun tenen en in ernstige gevallen ervaren ze bilaterale verlamming van de onderste ledematen of hemiplegie. In dergelijke gevallen moet de behandeling zich richten op een alomvattende aanpak, waarbij stereotactische neurochirurgie wordt gecombineerd met revalidatie. Chirurgische behandeling verbetert niet alleen de symptomen van motorische beperkingen, maar legt ook een solide basis voor revalidatietraining. Postoperatieve revalidatie consolideert de effecten van een operatie verder, bevordert het herstel van verschillende motorische functies en bereikt uiteindelijk het langetermijndoel van het verbeteren van de kwaliteit van leven.

Zaak 1

Preoperatief

Hoge spiertonus in beide onderste ledematen, niet zelfstandig kunnen staan, niet zelfstandig kunnen lopen, zwakke kracht in de onderrug, onstabiele zithouding, schaargang met hulp, knieflexie, lopen op de tenen.

Postoperatief

De spiertonus van de onderste ledematen nam af, de kracht van de onderrug nam toe vergeleken met voorheen, verbeterde stabiliteit bij zelfstandig zitten, enige verbetering bij het lopen op de tenen.

Geval 2

Preoperatief

Het kind heeft een verstandelijke beperking, een zwakke onderrug, kan niet zelfstandig staan ​​of lopen, heeft een hoge spierspanning in de onderste ledematen en heeft strakke adductoren, wat resulteert in een schaarse gang wanneer het wordt geholpen bij het lopen.

Postoperatief

De intelligentie is verbeterd vergeleken met voorheen, de spiertonus is afgenomen en de kracht van de onderrug is toegenomen. Nu kan hij vijf tot zes minuten zelfstandig staan.

Geval 3

Preoperatief

De patiënt kan niet zelfstandig lopen, loopt met beide voeten op zijn tenen, kan met beide handen lichte voorwerpen vasthouden en heeft een lage spierkracht.

Postoperatief

De grijpkracht van beide handen is sterker dan voorheen. De patiënt kan zich nu zelfstandig omdraaien en beide voeten plat zetten, zelfstandig gaan zitten en zelfstandig opstaan.

Geval 4

Preoperatief

Zwakke kracht in de onderrug, hoge spierspanning in beide onderste ledematen, en bij hulp bij het staan ​​kruisen de onderste ledematen elkaar en overlappen de voeten elkaar.

Postoperatief

De kracht in de onderrug is iets verbeterd, de spiertonus in de onderste ledematen is iets afgenomen en er is een verbetering in het lopen op de tenen.