Vertaling: "Hersenverlamming - het is niet wat je je voorstelt."

'Hersenverlamming' is een term die door veel betrokken ouders automatisch wordt geblokkeerd. In de traditionele opvatting van veel ouders betekent ‘hersenverlamming’ ‘onomkeerbare intellectuele beperkingen en lichamelijke bewegingsstoornissen’. Is hersenverlamming echt zo beangstigend? Is er echt geen manier om hersenverlamming te verbeteren?

Misvatting 1: Wat is hersenverlamming?

Hersenverlamming verwijst naar een niet-progressief syndroom van hersenbeschadiging veroorzaakt door verschillende factoren tijdens de prenatale tot neonatale periode, tot één maand na de geboorte. Het manifesteert zich voornamelijk als verlamming van de ledematen, waaronder centrale motorische stoornissen, abnormale spiertonus, abnormale bewegingshoudingen en reflexafwijkingen. Bovendien gaat hersenverlamming vaak gepaard met andere stoornissen in de hersenfunctie, zoals een verstandelijke beperking, epilepsie, visuele beperkingen, scheelzien en nystagmus. Het kan ook gepaard gaan met gehoorverlies, taalstoornissen, cognitieve tekorten en gedragsafwijkingen.

Het is van cruciaal belang op te merken dat voor de meeste patiënten met hersenverlamming het belangrijkste symptoom bewegingsbeperking is. Dit onderscheid is van vitaal belang tijdens de kindertijd. Gedurende de eerste één of twee jaar na de geboorte is het moeilijk om te bepalen of de intellectuele ontwikkeling normaal is, waardoor veel ouders de optimale gouden periode voor de preventie en behandeling van hersenverlamming missen.

Misvatting 2: Hoe wordt hersenverlamming gediagnosticeerd?

Momenteel kan geen enkele beeldvormende diagnose (waaronder echografie, CT en MRI) hersenverlamming bevestigen. De diagnose moet gebaseerd zijn op klinische symptomen van motorische stoornissen. Dit komt omdat elke beeldvormende diagnose een momentopname van de hersenen op een specifiek tijdstip laat zien, die aangeeft waar hersenbeschadiging bestaat; het kan echter niet voorspellen of deze schade zal leiden tot afwijkingen in de hersenontwikkeling en uiteindelijk tot hersenverlamming.

De diagnose van hersenverlamming hangt voornamelijk af van klinische manifestaties. Klinische manifestaties omvatten het observeren van de vijf belangrijkste motorische indicatoren bij baby's: grove motoriek, fijne motoriek, taalexpressie, cognitieve ontwikkeling en communicatieve vaardigheden. MRI-rapporten maken vaak melding van verschijnselen als hersenbloedingen, verzachting van hersenweefsel en ontwikkelingsstoornissen, maar dit zijn geen diagnostische indicatoren voor hersenverlamming. Voor een definitieve diagnose zijn gespecialiseerde artsen nodig die de medische geschiedenis van het kind en de klinische symptomen combineren.

Misvatting 3: Wanneer kan hersenverlamming worden gediagnosticeerd?

Veel baby's die bij de geboorte een hersenbloeding krijgen, worden al snel bestempeld als hersenverlamming. Hersenverlamming verwijst naar een aandoening waarbij de motorische vaardigheden van de baby zich niet meer ontwikkelen. Het menselijk brein is echter een opmerkelijk orgaan, vooral dat van een baby, dat zich in de eerste drie jaar na de geboorte snel ontwikkelt. Bij proactieve revalidatiebegeleiding beschikken de hersenen over een zeker vermogen tot herstel en compensatie.

Daarom mag een definitieve diagnose van hersenverlamming pas worden gesteld als het kind minstens twee of drie jaar oud is. Hoewel sommige baby's na de leeftijd van één jaar symptomen van hersenverlamming kunnen vertonen, zijn deze symptomen niet vast of onveranderlijk. Met andere woorden: van baby's met een voorgeschiedenis van hersenbloedingen bij de geboorte wordt aangenomen dat ze een hoog risico lopen op hersenverlamming, waarbij hogere graden van bloedingen wijzen op een groter risico. Deze baby's worden dus geclassificeerd als risicovol in plaats van dat er definitief een hersenverlamming wordt vastgesteld.

Misvatting 4: Bij hersenverlamming kan niet worden ingegrepen.

Als bij een baby op twee- of driejarige leeftijd de diagnose hersenverlamming wordt gesteld, kan de huidige medische technologie dit helaas niet genezen. Het gebruik van bepaalde ondersteunende behandelingen en revalidatiemethoden kan echter een deel van het lijden dat wordt veroorzaakt door hersenverlamming verlichten, de motorische functies aanzienlijk verbeteren en de kwaliteit van leven verbeteren.

Voor de groep met een hoog risico heeft toenemend onderzoek aangetoond dat vroege interventie, vooral het tijdig starten van gestandaardiseerde motorische revalidatie en proactieve hersenfunctiemodulatiechirurgie, een duidelijk herstellend effect heeft op hersenletsel bij getroffen kinderen.

Uitgebreide behandeling die stereotactische chirurgie en revalidatietraining combineert.

Uit huidig ​​medisch onderzoek is gebleken en bevestigd dat vroege gestandaardiseerde revalidatietraining kan helpen bij het herstel van de hersenfunctie. Rehabilitatietraining en hersenherstel zijn complementair; passende training zorgt voor een positieve stimulatie van de hersenen, waardoor de plasticiteit en het herstel ervan worden bevorderd. Naarmate de integratie van de hersenen sterker wordt, versnelt het het revalidatieproces, en hoe eerder deze training begint, hoe beter. Chirurgische behandeling, met name chirurgie voor modulatie van de hersenfunctie (stereotactische chirurgie), kan problemen met verlamming van ledematen aanpakken die door revalidatietraining alleen niet kunnen worden verbeterd, zoals hoge spiertonus, spierspasmen en motorische disfunctie.

Veel kinderen met spastische hersenverlamming hebben een lichaam dat gedurende lange perioden in een staat van hoge spanning blijft, wat leidt tot verkorte pezen, gewrichtscontracturen en misvormingen. Ze lopen vaak op hun tenen en kunnen in ernstige gevallen verlamming of hemiplegie in beide onderste ledematen ervaren. Op dit punt moet de nadruk van de behandeling liggen op een alomvattende behandeling, waarbij stereotactische chirurgie en revalidatie worden gecombineerd. Chirurgische behandeling verbetert niet alleen de symptomen van motorische beperkingen, maar legt ook een goede basis voor revalidatietraining. Postoperatieve revalidatietraining consolideert de effecten van chirurgie verder, bevordert het herstel van verschillende motorische functies en bereikt uiteindelijk het doel van verbetering van de kwaliteit van leven op de lange termijn.