Ewangelia dla pacjentów z porażeniem mózgowym: zrobotyzowana neurochirurgia stereotaktyczna

Porażenie mózgowe u dzieci

Porażenie mózgowe u dzieci, znane również jako dziecięce porażenie mózgowe lub po prostu CP, odnosi się do zespołu charakteryzującego się przede wszystkim upośledzeniem funkcji motorycznych w postawie i ruchu, wynikającym z niepostępującego uszkodzenia mózgu występującego w ciągu jednego miesiąca po urodzeniu, kiedy mózg nie jest jeszcze w pełni rozwinięty. Jest to częsta choroba ośrodkowego układu nerwowego występująca u dzieci, objawiająca się zmianami zlokalizowanymi głównie w mózgu i obejmującymi kończyny. Często towarzyszy jej niepełnosprawność intelektualna, padaczka, zaburzenia zachowania, zaburzenia psychiczne, a także objawy związane z zaburzeniami wzroku, słuchu i języka.

Główne czynniki prowadzące do porażenia mózgowego

Sześć głównych przyczyn porażenia mózgowego: niedotlenienie i asfiksja, uszkodzenie mózgu, zaburzenia rozwojowe, czynniki genetyczne, czynniki matczyne, zmiany w ciąży

Interwencja

Podstawowym objawem większości pacjentów z porażeniem mózgowym jest ograniczona mobilność. Najbardziej palącą troską rodziców dzieci dotkniętych chorobą jest to, jak pomóc im w rehabilitacji fizycznej, aby umożliwić im jak najszybszy powrót do szkoły i ponowną integrację ze społeczeństwem. Jak więc możemy poprawić zdolności motoryczne dzieci z porażeniem mózgowym?

Szkolenie rehabilitacyjne

Leczenie rehabilitacyjne porażenia mózgowego jest procesem długotrwałym. Generalnie dzieci powinny rozpoczynać terapię rehabilitacyjną już w wieku około 3 miesięcy i konsekwentne kontynuowanie jej przez około rok zwykle daje zauważalne efekty. Jeżeli dziecko po roku terapii rehabilitacyjnej odczuwa ulgę w sztywności mięśni, a postawa chodzenia i możliwości samodzielnego poruszania się są podobne do rówieśników, oznacza to, że terapia rehabilitacyjna była stosunkowo skuteczna.

Leczenie porażenia mózgowego wymaga stosowania różnych metod. Zazwyczaj dzieci do drugiego roku życia poddawane są jedynie terapii rehabilitacyjnej. Jeśli po roku wyniki są przeciętne lub objawy nasilają się, takie jak porażenie kończyn, wzmożone napięcie mięśniowe, skurcze mięśni lub zaburzenia motoryczne, konieczne jest wczesne rozważenie operacji.

Leczenie chirurgiczne

Neurochirurgia stereotaktyczna może rozwiązać problemy z paraliżem kończyn, których nie można poprawić wyłącznie poprzez trening rehabilitacyjny. Wiele dzieci ze spastycznym porażeniem mózgowym często doświadcza długotrwałych okresów wysokiego napięcia mięśni, co prowadzi do skrócenia ścięgien i deformacji przykurczów stawów. Często mogą chodzić na palcach, a w ciężkich przypadkach może wystąpić obustronny paraliż kończyn dolnych lub porażenie połowicze. W takich przypadkach leczenie powinno skupiać się na kompleksowym podejściu, łączącym neurochirurgię stereotaktyczną z rehabilitacją. Leczenie chirurgiczne nie tylko łagodzi objawy zaburzeń motorycznych, ale także stanowi solidną podstawę do treningu rehabilitacyjnego. Rehabilitacja pooperacyjna dodatkowo utrwala efekty operacji, sprzyja odzyskaniu różnych funkcji motorycznych, a ostatecznie pozwala osiągnąć długoterminowy cel, jakim jest poprawa jakości życia.

Przypadek 1

Przedoperacyjny

Wysokie napięcie mięśniowe obu kończyn dolnych, niemożność samodzielnego stania, niezdolność do samodzielnego chodzenia, słaba siła dolnej części pleców, niestabilna pozycja siedząca, chód nożycowy z pomocą, zgięcie kolan, chodzenie na palcach.

Pooperacyjny

Zmniejszone napięcie mięśni kończyn dolnych, zwiększona siła dolnej części pleców w porównaniu do poprzedniego stanu, poprawiona stabilność podczas samodzielnego siedzenia, pewna poprawa w chodzeniu na palcach.

Przypadek 2

Przedoperacyjny

Dziecko ma niepełnosprawność intelektualną, słaby dolny odcinek kręgosłupa, niezdolność do samodzielnego stania i chodzenia, wysokie napięcie mięśniowe w kończynach dolnych i napięte mięśnie przywodzicieli, co skutkuje chodem nożycowym przy pomocy pomocy.

Pooperacyjny

Inteligencja poprawiła się w porównaniu do poprzedniego stanu, napięcie mięśniowe spadło, a siła dolnej części pleców wzrosła, teraz jest w stanie stać niezależnie przez pięć do sześciu minut.

Przypadek 3

Przedoperacyjny

Chory nie jest w stanie chodzić samodzielnie, chodzi obiema stopami na palcach, obiema rękami może utrzymać lekkie przedmioty, ma obniżoną siłę mięśni.

Pooperacyjny

Siła chwytu obu rąk jest silniejsza niż wcześniej. Pacjent może teraz samodzielnie przewrócić się na bok i ustawić obie stopy płasko, samodzielnie siedzieć i samodzielnie wstawać.

Przypadek 4

Przedoperacyjny

Słaba siła dolnej części pleców, wysokie napięcie mięśni w obu kończynach dolnych, a przy pomocy wstawania kończyny dolne krzyżują się, a stopy zachodzą na siebie.

Pooperacyjny

Siła dolnej części pleców nieznacznie się poprawiła, napięcie mięśni w kończynach dolnych nieco się zmniejszyło i nastąpiła poprawa chodu na palcach.